Het zou me nauwelijks verbazen, mocht het een beetje met de ogen knipperen zijn bij het lezen van de naam van Richie Lawrence, die je nochtans rustig bij de gevestigde waarden, maar je moet al een lezer van kleine lettertjes zijn, om te blijven stilstaan bij de naam zelf. Hoe dan ook, Richie heeft er, na ruim vijf decennia, best wel een aardig parcours op zitten, al was hij meestal als sidekick aan de slag. Om zijn solowerk terug te vinden -deze hier is zijn vierde soloplaat- moet je alweer terug naar “Rue Sanxay” uit 2015 en in onze voorthollende tijd is een periode van 10 jaar een eeuwigheid en ruimschoots voldoende om in de vergetelheid te geraken, zelfs al speelde je op platen van Ray Bonneville en de onvolprezen I See Hawks in LA.

En kijk, daar is Richie terug, met een plaat, waarvan ik na ampele beluistering exact hetzelfde kan zeggen als wat ik halverwege de eerste draaibeurt dacht: deze man heeft een feilloos gevoel voor melodie en hij heeft kennelijk een adresboekje vol et bijzonder nuttige telefoonnummers om deze nieuwe plaat tot een heel fijn geheel te smeden. Nochtans stonden de sterren lang niet de hele tijd gunstig: het plan was namelijk dat Richie de plaat zou opnemen in de studio van Hawks-drummer Shawn Nourse en met de hulp en bijstand van Paul Lacques, de stem en het gezicht van I See Hawks in La. De vriendschapsband tussen beiden gaat terug tot de vroege jaren ’80 van vorige eeuw en hield onder meer in, dat Lacques getuige was bij het huwelijk van Richie en de ook hier meer dan tegenwoordige zangeres Katie Thomas. Velen onder u zullen weten dat Lacques intussen, midden januari 2024, overleed en dus moesten de plannen flink veranderd worden., maar als je, zoals Richie, zowat de hele LA-scene tot je vrienden mag rekenen, kon dat niet meteen voor onoverkomelijke problemen zorgen en dus zijn hier de twaalf songs.

Die werden, zoals gepland, opgenomen in de studio van Shawn Nourse en ingezongen en -gespeeld met veel hulp= Katie Thomas is er vanzelfsprekend bij als zangeres op ruim de helft van de songs, Richie zelf speelt piano en accordeon en zingt zowat alles (mee), uit Hawks-hoek zijn er Nourse op drums, Victoria Jacobs, Paul Marshall, Rob Waller en Dave Zirbel en veel snaren worden ingespeeld door Rick Shea en Tony Gikkyson, toch ook niet de kleinste namen. Wat de songs betreft: Richie schreef het merendeel en schreef mee aan “The Wonderful Waltz” en “Leaving You”, beide met Pau Lacques. Met Ray Bonneville maakte hij “”Lone Freighter’s Wall” , Met vrouwlief Katie Thomas bedacht hij het ronduit prachtige “Isla” en met Robert ‘Rex’ Waller “Oh Me Oh My”.

Dat is ruimschoots voldoende personeel om van dit dozijn songs een drie kwartier erg gevarieerde, melodieuze en eclectische muziek te maken, die als een handschoen past bij de levensfase waarin Richie zich bevindt: oud, maar niet versleten, wijs maar niet betweterig. De stem vertoont enige sporen van even, maar dat maakt de liedjes zelfs nog geloofwaardiger en dus kan ik niet anders dan deze plaat ten zeerste aanbevelen aan mensen die niet vies zijn van enige romantiek en die al eens een traantje voelen opkomen, als ze getuige zijn van de verstillende schoonheid van de voordracht van een man als Richie Lawrence. Ik ben één van hen…

(Dani Heyvaert)